Είχα καιρό να γράψω. Κιαυτό γιατί έγιναν διάφορα πράγματα. Καταρχήν, έφυγε ο συγκάτοικος και συνμπλόγκερ Waldorf. Τον κάλεσε η μαμά πατρίδα στην αγκαλιά της.
Οφείλω να παραδεχτώ πως άδειασε κάπως το σπίτι. Τον συνήθισα. Το καλό ήταν πως μπορεί να μιλούσαμε σοβαρά για ενα θέμα και να πετούσαμε μια μαλακία και μετά να συνεχίζαμε χωρίς να έχουμε χάσει τον ειρμό μας Ή να βλακολογούμε με διακοπές για σοβαρές διαπιστώσεις. Νομίζω αυτό μου έλειψε. Δύσκολα βρίσκω ανθρώπους να συνομιλώ σε αυτό το μοτίβο. Συνήθως με κράζουν όταν μπερδεύω τα σοβαρά με τα λιγότερο σοβαρά. Ακόμα, μου λείπει λίγο η καθημερινότητα. Anywayz, ο Waldorf περνάει καλά στα στρατά (απο ότι λέει).Ο άλλος συγκατοικος βρίσκεται σε μια πνευματική σύγχυση που δεν επιτρέπει αμφίδρομη επικοινωνία. Ωστόσο, αυτό κάποιες φορές αποδυκνύεται σωτήριο. Άλλωστε, η σχέση μας τα τελευταία χρόνια είναι πολύπλοκη. Έχω δε καταλήξει πως θα εκτιμήσει ο ένας τον άλλον, μετά απο καιρό, όταν ο ένας απο τους δυο θα έχει φύγει απο το νησί.
Ο συγκάτοικος είχε να αντιμετωπίσει δυο πράγματα: οχι μόνο έφευγε απο το νησί (συνεπώς τελείωνε και ο φοιτητικός του χρόνος), αλλά και έμπαινε στρατό. Η αλήθεια είναι πως η αποχώρηση, με έχει βάλει καιρό σε σκέψεις. Απο το πως ήρθα εδώ, τι έγινε (και τι έκανα) αυτά τα χρόνια, που θέλω να πάω μετα και τί θέλω να κάνω, πόσο με επηρρέασαν κάποιοι άνθρωποι και καταστάσεις εδώ κ.λ.π. Κάποια πράγματα εδω, δεν μου πήγαν καλά απο την αρχή. Σε άλλα φταίω και δεν έκανα τίποτα να τα αλλάξω, άλλα τα πάλεψα και τα κατάφερα, σε άλλα πήρα τ @@ μου. Οι φίλοι μου πιστεύουν πως απλά είμαι γκρινιάρης και βαθιά μέσα μου δεν θέλω να αλλάξω κάποια πράγματα. Η αλήθεια είναι πως απλά βαρέθηκα εδω. Όπως επίσης βαρέθηκα να εξηγώ τι και πως. Μια χαρά είμαι και έτσι. Όποιος καταλαβε, κατάλαβε. (κανείς δηλαδή, αλλά δεν πειράζει - είναι πιο ήσυχα έτσι).
