Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

ΤΕΛΟΣ


Τέλος. Αυτό ήταν, το πήρα το ρημάδι το φτυχίο...Πάμε για άλλα...!
I never really gave up on,
Breakin' out of this two-star town...
Συνεχίζεται

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

'ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡ'

HOW TO STOP PEOPLE FROM BUGGING YOU ABOUT GETTING MARRIED
Old aunts used to come up to me at weddings, poking me in the ribs and cackling, telling me, "You're next." They stopped after I started doing the same thing to them at funerals.
Συνηρμικά, θυμήθηκα το εξης περιστατικό:Ένα πατρινό κανάλι κάνει ρεπορτάζ για την ζωή μετά θάνατον. Ρωτάει λοιπόν τους περαστικούς - ανεξαρτήτου ηλικίας, τί πιστεύουν πως γίνεται μετά τον θάνατο, αν η ψυχή μας επιστρέφει κλπ και αυτοί αναλύουν ο καθένας την θεωρία του*. Κάποια στιγμή περνάει ενας παππούς και ο ρεπόρτερ τον ρωτάει τι πιστεύει για την ζωή μετά θάνατον. Και ο παππούς χωρίς να σταματήσει, απαντάει 'Είμαι υπέρ' με μια φυσικότητα και συνεχίζει το περπάτημα...
.
* Γιατί όπως έχει πει και ο Κλιντ Ιστγουντ,
οι απόψεις είναι σαν τις κω$%τρυπίδες,
όλοι έχουν απο μία...
.
Διαβάζω με μεγάλη δυσκολία χιλια δυο άχρηστα πράγματα, έχω σκυλοβαρεθεί την ζωή μου και παράλληλα σκέφτομαι ενα σωρό πράγματα.Πακέτο..

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Yes, we' ve got a winner!

ΟΚ, ελπίζω να κερδίσω την έγχρωμη τηλεόραση...

1. Η απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι;
Κάποιες στιγμές κατά το κυνήγι της ευτυχίας.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η φασαρία του συγκατοίκου μου.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα το βραδάκι.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;
Το μίσος μου στις λεπτομέρειες.

5. Το βασικό ελάττωμα σας;
Το χιούμορ όταν ΔΕΝ πρέπει.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σ’ αυτά που δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Ξέρω και εγώ. Με εμένα στο μέλλον μάλλον. Όχι, όχι. Δεν ξέρω.

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Ο Μητροπολίτης Τιράνων Αναστάσιος ως προσωπικότητα.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Με την Π. Ταξίδι με τραίνο στην Ευρώπη μ’ ένα σακίδιο, λίγα λεφτά και χωρίς πρόγραμμα.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Πέτρος Τατσόπουλος, Μίλαν Κούντερα

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
Σιωπηλά να κρατάει τον λόγο του.

12. …και σε μια γυναίκα;
Να γνωρίζει το πόση επιρροή μπορεί να ασκήσει, χωρίς να την ασκεί ολοκληρωτικά εν τέλει.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Προτιμάω να αγαπώ τραγούδια μόνο.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
’Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι…’.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
‘Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις’, ‘Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας’, ‘Αυτό το αστέρι είναι για όλους’.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
‘Φτηνά τσιγάρα’ και ‘Απέραντο γαλάζιο’. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Salvador Dali, Keith Haring, Banksy, Jackson Pollock

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το μπορντό μάλλον αλλά και το μπλέ καλό είναι

19. Ποια θεωρείται ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Αν και δεν θέλω να το παραδέχομαι ανοιχτά, η σχέση μου με κάποιους ανθρώπους.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Κονιάκ και καμία βότκα.

21. Για πιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Συναισθηματικά στοιχήματα που έχασα χωρίς να έχω κατεβάσει όλα μου τα χαρτιά.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τον κυνισμό μου κάποιες φορές.

23. Όταν δε γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να ταξιδεύω σκεπτόμενος διάφορα ή να ΤΑ γράφω.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Έχω κάμποσους που παίζουν για την πρώτη θέση και λέω να μην τους φανερώσω πρίν έχουμε νικητή.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ένα ψέμα;
Όταν είναι πραματικά ασήμαντο ή όταν οργανώνω μια φάρσα. Την πρώτη κατηγορία, προσπαθώ να την εξαλείψω βέβαια.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Έχω 2 αυτή την περίοδο:
-‘Τι σημασία έχει πιά, εδώ που φτάσαμε;’
-‘Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το διαπιστώσουμε…’

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Μέσα στην υγρασία και την ζεστασιά ενός τεράστιου αιδοίου όπως σε κάποια ταινία του Αλμαδοβάρ.

28. Εάν συναντούσατε το Θεό τι θα θέλατε να σας πει;
Έχω χιούμορ τελικά. Παίζεις ζάρια;’
Ή
‘Χρειάζομαι έναν βοηθό. Ψήνεσαι;’

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;
Κλείνω κάποιους κύκλους και κάνω απολογισμό αλλά σε γενικές γραμμές καλά.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

Review

Είχα καιρό να γράψω. Κιαυτό γιατί έγιναν διάφορα πράγματα. Καταρχήν, έφυγε ο συγκάτοικος και συνμπλόγκερ Waldorf. Τον κάλεσε η μαμά πατρίδα στην αγκαλιά της.
Οφείλω να παραδεχτώ πως άδειασε κάπως το σπίτι. Τον συνήθισα. Το καλό ήταν πως μπορεί να μιλούσαμε σοβαρά για ενα θέμα και να πετούσαμε μια μαλακία και μετά να συνεχίζαμε χωρίς να έχουμε χάσει τον ειρμό μας Ή να βλακολογούμε με διακοπές για σοβαρές διαπιστώσεις. Νομίζω αυτό μου έλειψε. Δύσκολα βρίσκω ανθρώπους να συνομιλώ σε αυτό το μοτίβο. Συνήθως με κράζουν όταν μπερδεύω τα σοβαρά με τα λιγότερο σοβαρά. Ακόμα, μου λείπει λίγο η καθημερινότητα. Anywayz, ο Waldorf περνάει καλά στα στρατά (απο ότι λέει).Ο άλλος συγκατοικος βρίσκεται σε μια πνευματική σύγχυση που δεν επιτρέπει αμφίδρομη επικοινωνία. Ωστόσο, αυτό κάποιες φορές αποδυκνύεται σωτήριο. Άλλωστε, η σχέση μας τα τελευταία χρόνια είναι πολύπλοκη. Έχω δε καταλήξει πως θα εκτιμήσει ο ένας τον άλλον, μετά απο καιρό, όταν ο ένας απο τους δυο θα έχει φύγει απο το νησί.
Ο συγκάτοικος είχε να αντιμετωπίσει δυο πράγματα: οχι μόνο έφευγε απο το νησί (συνεπώς τελείωνε και ο φοιτητικός του χρόνος), αλλά και έμπαινε στρατό. Η αλήθεια είναι πως η αποχώρηση, με έχει βάλει καιρό σε σκέψεις. Απο το πως ήρθα εδώ, τι έγινε (και τι έκανα) αυτά τα χρόνια, που θέλω να πάω μετα και τί θέλω να κάνω, πόσο με επηρρέασαν κάποιοι άνθρωποι και καταστάσεις εδώ κ.λ.π. Κάποια πράγματα εδω, δεν μου πήγαν καλά απο την αρχή. Σε άλλα φταίω και δεν έκανα τίποτα να τα αλλάξω, άλλα τα πάλεψα και τα κατάφερα, σε άλλα πήρα τ @@ μου. Οι φίλοι μου πιστεύουν πως απλά είμαι γκρινιάρης και βαθιά μέσα μου δεν θέλω να αλλάξω κάποια πράγματα. Η αλήθεια είναι πως απλά βαρέθηκα εδω. Όπως επίσης βαρέθηκα να εξηγώ τι και πως. Μια χαρά είμαι και έτσι. Όποιος καταλαβε, κατάλαβε. (κανείς δηλαδή, αλλά δεν πειράζει - είναι πιο ήσυχα έτσι).

Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια…

Εν τάχη θα διηγηθώ μια πρόσφατη ιστορία που προκαλεί γέλιο και οργή για την ιατρική περίθαλψη στην χώρα του Ιπποκράτη ! Συγγενικό πρόσωπο μπαίνει σε Νοσοκομείο με ολικό κάταγμα στο πόδι . Γίνετε πρώτη επέμβαση στο πόδι με μερική αναισθησία γιατί το ιστορικό του ασθενή δεν επιτρέπει ολική , διάρκειας 4 ωρών . Μετά από 5 μέρες πάμε για 2 επέμβαση γιατί ο νοσηλευτής δεν είχε ενημερωθεί για την κατάσταση του ασθενή και δεν γνώριζε ότι δεν έπρεπε να μετακινηθεί με καροτσάκι αλλά για να περάσει από αξονικό τομογράφο θα έπρεπε να μεταφερθεί όπως ήταν με το κρεβάτι . Αυτό το “ μικρό λάθος ” επιδεινώνει την κατάσταση του ασθενή και οδηγεί σε 2 επέμβαση και αυτή την φορά με μερική αναισθησία και διάρκεια αυτής 5 ώρες .

Περνάνε 2 μέρες και ξεκινά το τραγικό μέρος της όλης ιστορίας (λες και όλα ως εδώ είναι πολύ φυσιολογικά … ) . Ο ασθενής πέφτει σε κωματώδη κατάσταση και επί 12 ώρες μέσα στο νοσοκομείο κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αιτία . Κάνουν συμβούλιο οι γιατροί και υποθέτουν ότι λόγο του ιστορικού του ασθενή αλλά και των 2 επεμβάσεων , ο ασθενής έχει πάθει βάρη εγκεφαλικό , επειδή όμως το νοσοκομείο δεν διαθέτει γιατρό ανάλογης ειδικότητας για να το επιβεβαίωση , αναγκάζονται οι συγγενείς να φέρουν με δικά τους έξοδα εξωτερικό γιατρό . Ο εξωτερικός γιατρός αποφασίζει ότι όντως ο ασθενής έχει πάθει βαρύ εγκεφαλικό και η κατάσταση χρίζει άμεσης εισαγωγής στην εντατική !

Γιατί όμως ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις ζήσει τα χειρότερα κάπου εδώ ξεκινά το τραγελαφικό της όλης κατάστασης . Ο ασθενής με το ιδιαίτερα βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό συν το πρόσφατο βαρύ εγκεφαλικό συν τις 2 επεμβάσεις συνέρχεται από το κώμα την επόμενη μέρα σαν να μην συμβαίνει τίποτα !!! Σε αυτή την περίπτωση μάλλον έχουμε 2 επιλογές , ή μιλάμε για θαύμα και θα έπρεπε να αρχίσουμε να τρέχουμε στις εκκλησίες και να ανάβουμε τα κεριά ευχαριστώντας τον Κύριο για την μεγαλοψυχία που έδειξε ή οι πιο κακόπιστοι ( όπως εγώ… ) να σκέφτονται για ακόμη μια φορά την εκδοχή του πιθανού ιατρικού λάθους !!! Δυστυχώς για ακόμη μια φορά η δυσπιστία μου για την ικανότητα των ιατρών του συγκεκριμένου Νοσοκομείου επιβεβαιώθηκε ! Ιατρικό λάθος και πάλι , μιας και οι γιατροί είχαν ξεχάσει ότι ο ασθενής ζει με ένα πνεύμονα και έπρεπε να τον βοηθάν οξυγονώνοντας τον άλλο πνεύμονα περισσότερο !!!

Κλείνοντας θα κάνω ένα μικρό απολογισμό για να δήξω την τραγικότητα της κατάστασης , αυτός ο άνθρωπος μπήκε στο νοσοκομείο με ολικό κάταγμα στο πόδι και αυτή την στιγμή βρίσκετε στην εντατική με μηχανική υποστήριξη !!! Ελπίζω να σταματήσουν κάπου εδώ οι κακόγουστες εκπλήξεις από την πλευρά του ιατρικού προσωπικού γιατί δεν είναι μόνο αυτοί άνθρωποι που κάνουν λάθη ήμαστε και μις άνθρωποι και οι υπομονή μας έχει αρχίσει και εξαντλείται…

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Σύμπαν VS Βλακεία: 1 - 0

'Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο.' (Άλμπερτ Αινστάιν)

Χτες γύρισα σπίτι με τρομερά νεύρα και ψυχολογία παρόμοια με το βάθος στο οποίο βρίσκεται πια το Sea Diamond. Η μέρα δεν ξεκίνησε καλά, συνεχίστηκε χειρότερα και τελικά κατέληξε με μένα να κάθομαι σαν να έχω πάθει εγκεφαλικό.

Η βλακεία είναι ανίκητη. Ότι κιαν κάνεις, αυτή θα βρεί τρόπο να σε κερδίσει. Είναι νομοτελειακό το ζήτημα. Κι οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις πως δεν μπορείς να βγείς νικητής, τόσο καλύτερο για σένα. Τουλάχιστον θα έχεις γλιτώσει την ψυχική σου υγεία με οτι αυτό συνεπάγεται.

Η ρουφιάνα η βλακεία είναι παντού. Άλλες φορές σου συστήνεται απλόχερα - είναι και κοινωνική η πουτάνα (τύπος βλακείας 1) ενω άλλες καταφέρνει να σε υπνωτίζει και να κάνει αργότερα αισθητή την παρουσία της (αυτός είναι ο τύπος βλακείας 2, γνωστός και σαν Δούρειος Ίππος). Υπάρχει και ο τύπος βλακείας 3, ο οποίος είναι και ο πλέον επικύνδινος. Η βλακεία του να μην ξέρεις πως είσαι βλάκας. Αυτός ο τύπος βλακείας είναι το θέμα του διδακτορικού που προσπαθώ να πείσω τον συγκάτοικο Walder να ξεκινήσει (Κοινωνικός επιστήμων γαρ). Νομίζω πως θα έκανε best seller.